Het zaadje en……Koos

Koos is een jonge man van 34 jaar en is compleet vastgelopen in zijn baan. Een baan en werkomgeving in de zakelijke sfeer, waar hij voortdurend te maken heeft met deadlines en steeds hogere doelen die gerealiseerd dienen te worden. Prima baan als je je zelf er in kunt vinden. Koos dus niet meer. Deze baan is vooral gekozen vanuit zijn hoofd en omdat zijn hele familie in deze sector goed hun boterham verdient.

Koos weet inmiddels drommels goed welke kant hij op wil. Toch zet hij steeds de stap niet. De excuses ratelen in zijn hoofd en de ontelbare beren belemmeren de nieuwe weg, die hij diep van binnen wil bewandelen.

Gewenst en huidig

Koos schetst de gewenste situatie en zijn ideaal plaatje. Een baan in de hulpverlening. Psycholoog, therapeut of allebei. De vorm laten we even los en ik nodig hem uit de complete ervaring erbij te halen. Vooral het gevoel wat het hem oplevert om daarin zichzelf de ruimte te geven, zelfs als hij nog niet weet wat precies de vorm zal zijn. De plaats die hij aanwijst en zijn uitstraling op die plek laten heel duidelijk zien welke Koos er dan staat. ‘Ik voel me vrij en vooral heel erg blij en tot mijn recht komend’ is wat hij met emotie in zijn stem naar mij uit.

Bij de uitnodiging om nog even in de huidige te staan, aarzelt hij en geeft direct toe, dat hij hartstikke bang is om de stap te zetten. Bang voor de reacties uit zijn omgeving, bang dat het wellicht niet de juiste richting is en bang dat zijn familie het niet snapt, etc. etc. In feite is de weg vrij, hij weet wat hij wil, heeft gespaard en zijn partner staat er achter dus het is een kwestie van starten met een opleiding en op weg te gaan. De angst is het ‘duveltje’ en beschermd hem tegen de mogelijke afwijzing van anderen en zichzelf en de pijn ervan. We nemen afscheid en ik stuur hem later onderstaande parabel.

Na 2 maanden mailt hij dat hij toegelaten en ingeschreven is voor de opleiding psychologie.

EEN PARABEL

Er was eens een kastanje
Barstens vol van leven, helemaal vervuld van levenspotentie.
Veilig in zijn harde met stekels beklede bast

Een stem zei: “Het is je tijd. Jij bent aan de beurt.”
De kastanje reageerde angstig, “Nee, ik wil niet”
“Ja,” zei de stem, “Het is jouw tijd om te gaan groeien.”

“Nee,” protesteerde het zaadje, “ik voel veel beter zoals ik nu ben.
Ik ben prachtig, barstend vol van leven en potentie.
Groeien is pijnlijk; mijn mooie bast zal barsten en het zal pijn doen.”

“Ja,” herhaalde de stem, “het zal pijn doen.”
“Dat is onvermijdelijk en noodzakelijk voor groei.”
“Hoe kun je de prachtige boom worden die in jou besloten ligt, zonder je bast te breken ?”
“Stel je het wonder eens voor van groeien naar jouw totaal, een grote kastanjeboom, met ingehouden gratie, diepe wortels, prachtige vruchten en heel veel nieuwe zaden…..”

“Oh ja ik weet het,” probeerde ze te ontwijken.
“Als ik nou opgegeten wordt, of als voeten mij vertrappen, als ik verbrand in de scherpe zon of als het mij niet lukt om te worden wat mijn bestemming is?”

“Jij bent bang,” zei de stem vol medeleven.
“Het is goed om bang en angstig te zijn, er zijn geen garanties.”
De kastanje hoorde liefde en sympathie in de stem, kreeg iets meer vertrouwen en begon beter te luisteren.
“Je bent nu in vruchtbare aarde, kijk hoe de bodem meewerkt, let op goed weer, precies de juiste hoeveelheid zon en water”.
“De tijd is aan jou, NU.”

Ja dacht de kastanje, “alles wat je zegt is waar.
Ik ben nog nooit in zulke vruchtbare aarde geweest.
Maar als ik een boom word zal ik wegkwijnen en misschien wel dood gaan.
Wat maakt dat voor verschil?”

“Dat is waar,” bevestigde de liefdevolle stem.
Dat is de cyclus van het leven, groeien, bloeien, zaad maken.
Het is ’n nooit eindigende cyclus en doodgaan is een essentieel gedeelte.”

Stel je eens voor wat er zou gebeuren als je niet open zou barsten om een boom te worden: jouw huls zou nooit meer open barsten van leven; zonder je bestemming te vervullen.
Je mag je zeker voelen, maar alles wat je bent geweest is die kastanje, een prachtige vrucht, vol van levenspotentie die niet gerealiseerd is.
Alleen maar gewoon een kastanje.

Toen voelde de kastanje iets breken en kraken rond haar potentie.

(door Debby Collins (Findhorn press). vrij vertaald door Corrie Reijngoud)

P.S. De naam in dit artikel is veranderd.